در دنیای من ساعت ده و ده دقیقه است.

خواهرک توی تلگرام مدام قیمت ارز را اعلام می‌کند و با نفرت می‌گوید: حالا چه کنیم؟ آقای رئیس قیمت ماشین را چک می‌کند و می‌پرسد حالا که فلان شرکت خارجی اعلام قطع همکاری کرده، خیلی بدبخت نشده‌ایم برای خدمات پس از فروش ماشین؟ آقای صاد می‌گوید دیگر با ایکس میلیون تومان پول پیش و ایگرگ میلیون تومان اجاره‌ی ماهیانه نمی‌شود جایی را پیدا کرد. بدبختی دیگر چه شکلی است؟ آقای ف به آقای نون می‌گوید سکه سیصدهزار تومان دیگر گران شده و خوب است تا هنوز مراسم عقد برگزار نشده قید ازدواج را بزند و بعد رویش را به سمت من برمی‌گرداند و می‌گوید: درست نمی‌گم؟ من اما اسمایلی حضرت امام در هواپیما هستم. چیزی نمی‌گویم، تأیید نمی‌کنم، غر نمی‌زنم، نه چون مجبور نیستم اجاره‌ی خانه بدهم و خانه را تجهیز کنم و برای مهاجرت ارز بخرم و ماشینم را عوض کنم و از این قبیل. چون از این‌همه نفرت خسته‌ام. از نشستن و غر زدن و روزها را از اینی که هست، تیره‌تر کردن. از آینده نمی‌ترسم؟ چرا، حتی وحشت دارم. اما برای ادامه دادن، راهی ندارم جز این‌که به خوشی‌های کوچک دل ببندم. به پیغام‌های روشن و مهربانی که این روزها از آدم‌های ناشناس توی تلگرام دریافت می‌کنم. به پلی‌لیست ساندکلاد. به آلبالوهای نوبر. به تماشای عکس‌های دخترک ز توی اینستاگرام. به چرخیدن توی اینوریدر و خواندن نوشته‌های آدم‌ها. 

و من آن‌قدر بخت‌یار بودم که تو را از پنجره‌ی تاکسی تماشا کنم.

آه ای زن زیبایی که امروز ساعت هشت و شانزده دقیقه‌ی صبح با تاپ ساده‌ی مشکی و موهای جمع‌شده پشت سر، توی تراس خانه‌ات در بلوار مرزداران آینه و موچین به دست، رو به نور ایستاده بودی، از تو ممنونم که جهان را دانه به دانه زیباتر کردی.

چون این‌جا دیگر نباید خاک بخورد.

غیراخلاقی و غم‌انگیز است ولی آدم‌های خنگ‌تر از خودم (شرمنده‌ام که این صفت را برای خودم و بقیه استفاده می‌کنم) عصبی‌ام می‌کنند. 

عاقلان نقطه‌ی پرگار وجودند، ولی...

آقای الف، همکار سابق، توی اینستاگرام عکسی برایم فرستاد و پرسید یادم هست یا نه؟ عکس پنجره‌ی اتاقی بود که با ماژیک سیاه رویش نوشته شده بود: بعد از آن دیوانگی‌ها ای دریغ / باورم ناید که عاق گشته‌ام. یادم نبود. گفت: «یادگاری روزهای دور است. همان روزها که ف رفته بود. روی پنجره‌ی اتاقت در ساختمان مطهری نوشته بودی». من هیچ یادم نبود. شاید چون یادم نمی‌آید که هیچ وقتِ خدا عاقل بوده باشم. همیشه اختیارم دست عشق بود. عشق بود که بود و نبودش شاد و غمگینم می‌کرد. نوسان مدام لبخند و بغض. برایش نوشتم: «خیلی گذشته از آن روزها، اما من روزی را به یاد دارم که توی جلسه‌ی رادیو، آلبوم شعرهای شاملو با صدای آیدا را پخش کردی: آفتاب‌های همیشه. همان روز آلبوم را خریدم و رفت توی لیست پنج‌ستاره‌ها». برایش اما نگفتم یک روز تمام راه خانه تا محل مصاحبه را به صدای آیدا گوش داده بودم که می‌خواند: «میان آفتاب‌های همیشه، زیبایی تو لنگری‌ست» و دویدن خون گرم غلیظ را توی رگ‌هایم حس کرده بودم و صدای تپش‌های قلبم را، که به گمانم عشق خوش‌آهنگ‌ترش کرده بود. نگفتم که آن‌روز، همان روزی بود که فهمیده بودم عشق گیرم انداخته. عشقی که یقین داشتم راه به جایی نمی‌برد اما برای گرم کردنم، برای انداختن شور زندگی به جانم کفایت می‌کرد. نگفتم که بعدها، یک روز که زخمی و درهم‌شکسته توی اتاقم مچاله شده بودم و دفترچه‌ام را ورق می‌زدم، چشمم افتاد به همان شعر و فکر کردم روزهایی هم بود که جهان خوش بود، اما اعتبار نداشت. زمان گذشت. عشق، همان‌جور که زخم زده بود، مرهم شد. بعد از آن هم بارها و بارها آن قطعه را شنیدم، توی ماشین، کنار میم، و هر بار حیرت کردم از این‌که دستی که حالا برای آرام کردن پرنده‌ی بی‌تاب قلبم سمت چپ قفسه‌ی سینه‌ام می‌گذارم، روزی برای مهار فواره‌ی خون می‌گذاشتم. که بی‌اعتباری جهان، مختص خوشی‌اش نبود. غمش هم گذرا بود. گیرم کمی سنگین‌تر، کمی آهسته‌تر.

جای تو هم خالی‌ست

مرا یادت هست؟

تو رو دیدم، خدا خندید.

«قرار است دوست سین را ببینم»

این همه‌ی آن چیزی است که من از تو در سطر مربوط به روز چهارم خرداد در تقویم جیبی سال نود و چهارم نوشته‌ام، بی‌که بدانم همین قرار ساده بعدها چه قراری به جان بی‌تاب و ناآرامم می‌دهد. تقویم را ز در آخرین روزهای اسفند نود و سه به‌م عیدی داده بود. با طرح جلدی خوش‌ آب و رنگ که رویش نوشته بود: دفتر دارم، انار و به. من غمگین‌تر از آن بودم که از بهار چیزی بخواهم. روزها به دفتر خانم میم می‌رفتم و کلمه‌هایم اشک می‌شد و از گونه‌هام می‌چکید. یک‌جایی توی همان صفحه‌های اول با روان‌نویس بنفش نوشته‌ام: چه بی‌نشاط بهاری.... چند صفحه بعدتر اسم قرصی را که توی باغ فردوس از خانم میم شنیدم یادداشت کرده‌ام. از حالم توی داروخانه و تحمل نگاه سنگین مرد پشت باجه اما چیزی ننوشته‌ام. از شبی هم که حین صحبت با ح در آن قاره‌ی دور درباره‌ی ارسال مدارکم، یک‌مرتبه اتاق دور سرم چرخید و آن دانه‌های ریز سفید را بالا آوردم چیزی ننوشته‌ام. سه روز ستاره‌دار دارم اما که روبه‌رویش نوشته‌ام: «وقت سفارت» و هر بار رویش را خط کشیده‌ام. یعنی هر بار ترسیده‌ام و پا پس کشیده‌ام.

«قرار است دوست سین را ببینم»، این همه‌ی آن چیزی است که من از تو می‌دانسته‌ام و در سطر مربوط به روز چهارم خرداد در تقویم جیبی سال نود و چهارم نوشته‌ام. در روزهای بعد، سطرهای بعد اما دیگر خبری از «دوست سین» نیست. تو یک حرف تازه شدی که به نوشته‌هایم اضافه شدی و آخر هر سطر مرا واداشته‌ای که بنویسم: حواسم هست. که در ادبیات من یعنی هیچ هم حواسم نیست. یعنی می‌ترسم دلم باز کار دستم بدهد. یعنی از فرو ریختن دیواری که آجر به آجرش را خودم گذاشته‌ام و دور خودم کشیده‌ام می‌ترسم. روزهای بعدتر و سطرهای بعدتر اما خالی‌ست چون تو توی متن زندگی‌ام بودی و نیازی به کلمه‌ها نداشتم. تمام آن‌چه توانستم از تو و برای تو بنویسم همان چند خطی شد که چهارم خرداد نود و پنج در وصف ناتوانی‌ام در نوشتن از تو و برای تو، نوشتم. می‌دانم این بار هم مثل دفعات بی‌شمار قبلی نوشته‌ام ناتمام می‌ماند. فقط خواستم این چند خط سهم تقویم نود و هفت باشد. برای کسی که روی قاعده‌ی گردش زمین و حساب شب و روز و ماه و فصل‌ و سال خط کشید و بهار درست از لحظه‌ای شروع شد که دیدمش و بله، خدا خندید.

ببین چگونه دست تکان می‌دهم

توی شرکت یک کوه کار دارم، اما انجام نمی‌دهم. عوضش پشت میز کوچکم نشسته‌ام، پلی‌لیست این هفته‌ی گوشه را گوش می‌دهم و آرشیو وبلاگ زن روزهای ابری را می‌خوانم. دیشب قبل از خواب باز به از دست دادن فکر کردم. عصر با بچه‌ها دور هم جمع شده بودیم و سعدی می‌خواندیم و فکر کرده بودم توی این روزهای ناامیدی چه دلم تنگ همین بهانه‌های کوچک برای ماندن بود. شب اما به سیاق خیلی از این شب‌ها به رفتن و از دست دادن فکر کردم و قلبم مچاله شد. دلم خواست دوباره بروم سراغ خانم میم و حرف‌هایم را برایش بگویم، اما نه پولش را دارم، نه جان دوباره رد شدن از آن خیابان تاریک را. 

بوک‌مارک - 10

«اگر عشق واقعی است، پس به همان روشی با آن رفتار کن که با یک گیاه رفتار می‌کنی. تغذیه‌اش کن، و در برابر باد و باران از آن محافظت کن. باید هر کاری را که می‌توانی کاملا انجام دهی. اما اگر عشق واقعی نیست، در این صورت بهترین کار این است که به آن بی‌توجهی کنی تا پژمرده شود.»

حال و هوای عجیب در توکیو / هیرومی کاواکامی / ترجمه: مژگان رنجبر

روزمره‌نویسی به سبک سال‌های دور

1- پریروز توی تلگرام با خواهرها چت می‌کردیم که یک‌مرتبه بحث کشید به آرزوهایمان. خواهره گفت: «من قبلا خیلی آرزو داشتم، ولی الان نه. فکر می‌کنم الآن برای برای هر چیزی دیگه خیلی دیره». من انگار چیزی درونم شکست. بعد شروع کردم آسمان و ریسمان را به هم بافتن، فقط برای این‌که چراغی توی قلبش روشن کنم که دلش برای ادامه دادن گرم باشد، غافل از حال خودم. خواهرک گفت آرزوی کوتاه‌مدتش مهاجرت است و بعدتر کار در شرکت معتبر آی‌تی و پیشرفت کاری و الخ. من فکر کردم و فکر کردم و دیدم هیچ آرزویی که نیروی محرکم شود، ندارم. نه مثل خواهره به این دلیل که فکر کنم فرصت از دست رفته است، که به خاطر فانی بودن همه چیز. به این دلیل که دست‌ها همان‌قدر که برای به دست آوردنند، برای از دست دادن هم هستند و من، سال‌هاست که با هر آمدنی، دلم از هراس رفتن می‌لرزد. عصر، توی خانه به میم گفتم من هیچ آرزویی ندارم و اشک‌هایم سرازیر شد. میم گفت: کنسرت ابی؟ دیدن سنتورینی و سریلانکا؟ خانه‌ی روستایی؟ سر تکان دادم که نه. پرسیدم: تو چی؟ آرزوی تو چیه؟ سرش را گذاشت روی پایم و گفت: این‌که تو خوش‌حال باشی. آن‌قدر این جمله‌ی کوتاه را معصومانه و صادقانه گفت که یک لحظه از فرط دوست داشتنش نفسم بند آمد.

2- امروز آقای همکار گفت خواهرزاده‌ی هشت ساله‌اش بعد از دعوای مفصلی که با مادرش داشته، حین توضیح ماجرا برای دایی‌اش -همین آقای همکار مذکور- گفته آن روز مدرسه‌اش تعطیل بوده و دلش می‌خواسته مثل پرنده‌ها توی آسمان آزاد و رها باشد، نه این‎که پرنده‎ای در قفس باشد و مشغول درس خواندن. آقای همکار این‌ها را می‌گفت که به این نتیجه برسد که بچه داشتن توی این زمانه ترس‎ناک است، اما مثالش، هوس بچه داشتن را توی دلم زنده کرد.

3- دختری که نمی‎شناسمش دیشب توی تلگرام پیغام داد: با نوشته‌هایی که از وبلاگ‌ها انتخاب می‌کنین و می‌فرستین، لبخند می‌زنم، سکوت می‌کنم و به زندگی فکر می‌کنم. من؟ ستاره‌ای توی دلم روشن شد. 

اردیبهشت هست، هوای بهشت هست.

از صبح توی تقویم گزارش پیشرفت پروژه‌ها را وارد کرده‌ام. نوشته‌ام در سیرجان چند متر لوله‌ی فلکسی نمره‌ی 21 نصب کرده‌ایم و در زرند چند متر فیبر کشیده‌ایم. کدام کالاها را به بردسیر فرستاده‌ایم و کدام را به همدان. اما تقویم اردیبهشت جای این اعداد و ارقام زمخت و سیمانی نیست. باید بنویسم امروز چند متر غم را عقب نشانده‌ام؟ عاشق بودن بر میم را اندازه بگیرم و بنویسم محبتی که توی دلم کاشته، امروز چقدر از دیروز بزرگ‌تر شده و چند تا جوانه‌ی تازه زده؟ چند بار حین گوش دادن به پلی‌لیست محبوبم در ساندکلاد به خودم آمده‌ام و دیده‌ام پرت شده‌ام به روزهای دور؟ صبح که با صدای پرنده‌ها بیدار شدم، برای چند ثانیه نفسم بند آمد از زیبایی؟ وقت بوسه‌ی خداحافظی با میم، قلبم چند بار در ثانیه تپید؟ چند دقیقه روی پل هوایی نزدیک خانه ایستادم و از تماشای هم‌آغوشی کوه‌ها و ابرها مست شدم؟ باید همه‌ی این‌ها را بنویسم که یادم بماند چطور اردیبهشتم اردیببعشق شد همان‌جور که سال‌های دور آرزو داشتمش.