دقیقا یک قرن بعد در دسامبر 1968، آپولو 8 برای سفر به سوی ماه پرتاب شد. در شب کریسمس آن‌ها از سمت پنهان ماه بیرون آمدند و وارد مدار ماه شدند. فضانوردان آپولو اولین انسان‌هایی بودند که این پدیده را در بدو ظهور می‌دیدند و باید برایش اسمی دست‌وپا می‌کردند: «طلوع زمین». ویلیام اندرس، خلبان سفینه ماه‌نشین آپولو، با دوربین هاسلبلادی که به شکلی ویژه تعبیه شده بود، توانست عکسی بگیرد از کره زمینی که دو سومش روشن بود و در آسمان شب برمی‌آمد. عکس‌های او زمین را پرنقش و نگار در پوششی از ابری پرپری با گردش‌های مداوم بزرگ‌بادها، آب‌های آبی سیر و قاره‌های زنگاری نشان می‌دهند. سرلشکر اندرس بعدها به یاد می‌آورد:
«گمانم این طلوع زمین بود که همه ما را عمیقا متأثر کرد... ما داشتیم به سیاره خودمان نگاه می‌کردیم؛ جایی که تکامل یافته بودیم. زمین ما در مقایسه با سطح ناهموار، نخراشیده، نتراشیده، درب‌وداغون و حتی حوصله‌سربر ماه، کاملا رنگی و قشنگ و لطیف بود. گمانم چیزی که همه ما را تحت تأثیر قرار داد این بود که ما 380000 کیلومتر آمده بودیم که ماه را ببینیم و حالا می‌دیدیم این زمین است که واقعا ارزش تماشا دارد.»
عکاسی، بالون‌سواری، عشق و اندوه / جولیان بارنز / ترجمه: عماد مرتضوی