بوک‌مارک - 17

«با هم که بودیم به نظر خیلی هماهنگ می‌رسیدیم؛ منسجم و یک‌دل. این هماهنگی را چیزی مخدوش نمی‌کرد، حتی بعد از ازدواجمان. مثل دو غریبه در یک خانه ماندیم. شب‌ها تخت ما را به هم وصل می‌کرد و روزها زندگی بین ما فاصله می‌انداخت. اتفاقی که بعد از ازدواج افتاد این بود که هر دوی ما دیگر احساس نمی‌کردیم لازم است به هم زنگ بزنیم. یا این‌که حتما باید درباره‌ی آب‌وهوا و شلوغی و سختی‌های کار با هم حرف بزنیم. مطمئن بودیم که این‌ها کارهایی از سر سرخوشی و بی‌کاری است. واقعا لازم نیست. به هم لبخند می‌زدیم و سریع غذایمان را می‌خوردیم و خیلی کم پیش می‌آمد با هم پای یک فیلم بیدار بمانیم. 

ما با هم واقعا فرق داشتیم. اما این هماهنگی غبطه‌برانگیزمان را مخدوش نمی‌کرد.»

سیندرلاهای مسقط / هدی حمد / ترجمه: معانی شعبانی

بوک‌مارک - 16

«از خیلی قبل‌تر من می‌دویدم. توی حیاط خانه‌مان می‌دویدم، در حیاط پشتی مدرسه. نزدیک خیابان عشق، وقتی عصبانی بودم می‌دویدم. اولین‌بار وقتی نتوانستم خشمم را اژ مردن پدرم از سر بگذرانم، شروع کردم به دویدن. دویدم و دویدم و دبیر ورزش به من گفت چرا دونده نمی‌شوی؟ یک دونده‌ی واقعی شدم. بهترین مدال‌ها را به عنوان بهترین دونده‌ی زن مسقط از آن خودم کردم. دقیقا همین کار را می‌کردم. به طرف آغوش پدرم می‌دویدم. انگار پدرم با دست‌هایی باز ته مسیر مسابقه ایستاده بود. جایزه‌ها نمی‌توانست جای خالی‌اش را پر کند. اما زندگی بعدها دلایل بسیار دیگری غیر از رسیدن به آغوش پدرمو برای دویدن پیش رویم گذاشت. پدرم فقط یکی از دلایل شد.»

سیندرلاهای مسقط / هدی حمد / ترجمه: معانی شعبانی