و من آن‌قدر بخت‌یار بودم که تو را از پنجره‌ی تاکسی تماشا کنم.

آه ای زن زیبایی که امروز ساعت هشت و شانزده دقیقه‌ی صبح با تاپ ساده‌ی مشکی و موهای جمع‌شده پشت سر، توی تراس خانه‌ات در بلوار مرزداران آینه و موچین به دست، رو به نور ایستاده بودی، از تو ممنونم که جهان را دانه به دانه زیباتر کردی.